صدای سکوت

توضیحات

داشتم سَرِ زمین کار می کردم که دردم گرفت با عجله به سمتِ روستا حرکت کردم تا به خانه برسم در بین راه به کارگاه رنگرزی شوهرم رفتم وفریاد زدم (محمد علی) قابله را خبر کن..

غلامعلی در هشتم اردیبهشت ماه سال ۱۳۳۴به دنیا آمد خیلی کم گریه می کرد و بچه ی آرامی بود.در این سال بارانِ خوبی باریده بود قناتها و چشمه های روستا پر از آب شده بودند،

کشاورزان و دامداران خوشحال بودند،روستای ما(روستای رِک) حدود ۱۰۰خانواده جمعیت داشت،در بین روستاهای منطقه روستای پرجمعیتی بود.روستا دارای دوگله گوسفند بود که هرگله را یک چوپان برای چرا به دشتها و کوهپایه های اطراف می برد.

شوهرم (محمد علی) ،یک روستایی ساده ،با دستانی پینه بسته از کار کشاورزی و رنگرزی، مردِ مهربان و آرامی بود.

 هر روز صبح ،پاشنه­ی درب چوبی خانه مان را با ذکر « الهی به امید تو »می چرخاند تا فرزندش با روزی حلال بزرگ شود. و.من هم با کار درخانه و قالیبافی و دیگر کارهای روستایی ،چرخ کوچک اقتصاد زندگی را می چرخاندم و از این طریق امرار معاش می کردیم و روزگارمان می گذشت.

همه چیز به خوبی پیش می رفت تا اینکه غلامعلی یک ساله شد و مریض شد نمی دانستم چه بیماری گرفته بود و نمی دانستم چه کارباید بکنم، از روستا تاشهر بیرجند فاصله زیادی بود جاده خوبی نداشت و ماشین نبود هفته ای یک بار ماشین به روستا می آمد، به ناچار او را پیش مادرِ (آقا محمد) بردم او بچه های مریض را داغ می کرد و پسرم را دید و گفت چرا او را زودتر نیاوردی؟